Οι τρείς Θρόνοι

Ο Κύριος έχει για τον Εαυτό Του και για μας, έτοιμους ΤΡΕΙΣ θρόνους.
Ο 1ος, είναι ο θρόνος της Χάριτος, που δεν είναι άλλος, απ' τον ματωμένο Σταυρό Του.
Ο 2ος, είναι ο θρόνος της Κρίσεως, εις τον οποίον όλοι μας θα βρεθούμε έμπροσθέν του.
Ο 3ος, είναι ο θρόνος της Δόξης, εις τον οποίον για να φτάσουμε ασφαλείς, θα πρέπει να έχουμε περάσει επιτυχώς από τους δύο άλλους θρόνους.
Επειδή όλοι μας έχουμε βεβαρυμένο το "πνευματικό ποινικό Μητρώο" μας, και δεν δυνάμεθα να σταθούμε όρθιοι μπροστά στον Δικαιοκρίτη-Ένθρονο του 2ου θρόνου, γιαυτό λαμβάνουμε το θάρρος και τη Χάρι, προσελθώμενοι πρώτα εις τον 1ο θρόνο της Χάριτος, στον κρουνό Σωτηρίας, εις τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό και έπειτα λαμβάνουμε την δυνατότητα να εμφανισθούμε και στον 2ο Θρόνο, για να καταλήξουμε χάρι στο Μέγα Έλεος Του στον 3ο θρόνο.

Εικονοκλαστική η εποχή μας

Η αποκορύφωση των αιρέσεων του Μονοφυσιτισμού, Μονοενεργητισμού, Μονοθελητισμού, είναι η Εικονομαχία. Δηλαδή, καλά ο Χριστός έχει δύο φύσεις , δύο Ενέργειες, δύο θελήσεις, αλλά να μην εικονίζεται, θέλανε οι ασεβείς διότι τους ήλεγχε το πράον του Χριστού. Ακόμη πιο τραγικοί οι εικονοκλάσται, οι οποίοι κυριολεκτικώς δαιμονίζονταν όταν αντίκρυζαν τον εικονιζόμενο Κύριο. Μήπως η εποχή στην οποία ζούμε διαφέρει από τον 8ο αιώνα μ.Χ.;
θέλει όπως καταστρέψει και κατασπαράξει τον όλο άνθρωπο - Άνδρα, Γυναίκα και παιδί, μιας και δεν μπορεί να τα βάλει με τον Θεόν, πλήττει θανασίμως το αγαπημένο δημιούργημα Του, για να "στενοχωρέσει" τελικά τον Ίδιο.
Εμπρός να αναστηλλώσουμε την καταφθαρείσα εικόνα μέσα μας, δια της Μετανοίας και του αγώνος μας. Η εικόνα στην Ορθοδοξία δεν απεικονίζει την φωτογραφία του υλικού ανθρώπου μόνο, αλλά και του πνευματικού τοιαύτου. παρέχει δηλαδή την έκφραση του Ορθοδόξου δόγματος

To πρώτο - θεμελιακό μάθημα κάθε Χριστιανού

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Παύλου και των Πατέρων, δύο έιναι τα αντικείμενα της Λατρείας και μελέτης μας:
-1o. Το Θεανδρικό Πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού.
-2ο. Το γεγονός της Αναστάσεως Του.
"...του γνώναι Αυτόν και την δύναμιν της Αναστάσεως Αυτού..." Προς Φιλληπισίους 3,10.
Φυσικά η Ανάσταση προυποθέτει "την κοινωνία των παθημάτων Αυτού".
Δηλαδή το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως Του, δεν στέκει μόνο του, πέφτει από τα χέρια μας, εαν το ξεκόψουμε και το διαχωρίσουμε από Αυτό το Θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δηλαδή πρέπει να αγαπήσουμε εξ όλης καρδίας μας τον Κύριο. Άπαξ και τον αγαπήσουμε, εύκολα "του κάνουμε τα χατίρια", δίοτι ηχμαλωτίσθει η καρδία ημών εκ της εκπάγλου Χάριτος Αυτού. Έτσι προηγήται πρώτα η προσωπική σχέση της κάθε ψυχής προσευχητικώς με τον Νυμφίο Χριστό και έπεται ευθύς αμέσως η ακώλυτος τήρησις των Αγίων Εντολών Αυτού. "...οι εντολαι Αυτού βαρείαι ουκ εισί..." όπως λέγει ο Ιωάννης της αγάπης. Αυτό φαίνεται και στη Θεία Λειτουργία. Το Ευαγγέλιο σινάμα με το Δισκοπότηρο - Ανάσταση και Πρόσωπο